Robert William Gary Moore is geboren op 4 april 1952 te Belfast, Noord Ierland en was één van in totaal vijf kinderen. Zijn vader, Robert Moore, was een lokale concertpromoter. Zijn moeder Winnie was huisvrouw. Zodoende groeide Gary op met het luisteren naar muziek van Ierse bands, live spelen en country-, rock- en popmuziek uit die tijd. Op 6-jarige leeftijd, in 1958, trad Gary al voor het eerst op. Gekleed in een korte broek en staand op een stoel om bij de microfoon te komen, zong hij samen met de showband het nummer “Sugartime”.
In 1962, Gary was toen 10 jaar, koopt zijn vader een gitaar van een muzikant. Dit was een gigantisch grote acoustische gitaar (een Framus). De snaren waren erg hard, moeilijk af te stemmen en de gitaar was hiermee dus erg moeilijk te bespelen. Toch heeft Gary in de eerste week al een aantal Shadows-liedjes onder de knie weten te krijgen. Hij had zichzelf wat akkoorden aangeleerd met behulp van een boek, keek naar andere mensen die gitaar speelden, luisterde naar platen en kreeg zo het gevoel van het gitaarspelen. Hoewel hij linkshandig is, begon hij te spelen met een rechtshandige gitaar, simpelweg omdat hij andere gitaristen dat ook zag doen.
Een jaar later trad Gary op onder de naam “Little Gary”. Weer twee jaar later, het was toen 1965, speelt Gary in een bandje genaamd “The Beat Boys” in zijn vaders club net buiten Belfast. Later speelden ze in hotels en balzalen en qua repertoire speelden ze feitelijk alles wat het publiek maar wilde horen.
Zijn eerste soloalbum ("Grinding Stone") bracht Moore in 1973 uit als de Gary Moore Band. In 1979 startte hij, met hulp van Phil Lynott, een echte solocarrière. De combinatie van Moore's gitaarspel en Lynott's stem leverden de single Parisienne Walkways (van het album "Back On The Streets") op dat in april 1979 de Britse top tien haalde.
Na een serie stevige rock albums keerde Moore terug naar de blues met het album "Still Got the Blues", met daarop bijdragen van B.B. King, Albert King en Albert Collins. Dit album was een geweldig succes. Moore bleef bij de blues tot 1997, toen hij besloot te gaan experimenteren met moderne dancebeats in "Dark Days In Paradise". Met het album "Back to the Blues" keerde Moore uiteindelijk terug naar de blues sound. Zijn meest recente album is "Bad for you Baby", uit 2008.
(Tekst afkomstig van de Nederlandse Gary Moore site)
Discografie Gary Moore:
- Skid (1970) (Skid Row)
- 34 Hours (1971) (Skid Row)
- Grinding Stone (1973) (The Gary Moore Band)
- Strange New Flesh (1976) (Colosseum II)
- Electric Savage (1977) (Colosseum II)
- War Dance (1977) (Colosseum II)
- Back on the Streets (1979)
- G-Force (1980) (G-Force)
- Corridors of Power (1982)
- Dirty Fingers (1983)
- Live at the Marquee (1983)
- Rockin' Every Night - Live in Japan (1983)
- Victims of the Future (1984)
- We Want Moore (1984)
- Run for Cover (1985)
- Wild Frontier (1987)
- After the War (1989)
- Still Got the Blues (1990)
- After Hours (1992)
- Blues Alive (1993)
- Around the Next Dream (1994) (BBM: Bruce-Baker-Moore)
- Blues for Greeny (1995)
- Dark Days in Paradise (1997)
- A Different Beat (1999)
- Back to the Blues (2001)
- Scars (2002)
- Live at Monsters of Rock (2003)
- Power of the Blues (2004)
- Old New Ballads Blues (2006)
- Close As You Get (2007)
- Bad for You Baby (2008)
